Kenara çekil, Karadağ! (NATO hakkında küçük bir hikaye)

NATO (Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü), İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra doğdu. Batılı ülkelerin Sovyetler Birliği'nin gücüne karşı savunma mekanizması. Buna karşılık Ruslar da uydu ülkelerini benzer bir askeri pakt altında gruplandırdılar: Varşova Paktı. Bu sözde “soğuk savaş”tı.

Sovyet bloğunun dağılmasının ardından 90'lar, NATO gelişmiş ülkelerin askeri koordinasyon organı olarak yalnız bırakıldı. Doğu Avrupa eyaletlerine yayıldı (Rusya hariç).

NATO'nun şu anda 28 ülkesi var ve bunlardan birkaçı da örgüte katılmaya güçlü adaylar. Genel olarak tüm üye ülkelerde buna yönelik algı olumlu. NATO'nun herkesi olası saldırılardan koruyan bir şemsiye olduğu yönünde genel bir kanı var. Bazı örneklere bakalım:

Kamuoyunun gerçekten bölünmüş olduğu tek ülkenin İspanya olması dikkat çekicidir. Çünkü? Belki bu diğer grafik konuyu biraz açıklığa kavuşturacaktır:

Avrupa genelinde muhafazakar nüfus NATO'yu soldan daha fazla destekliyor. Ancak İspanya'da sağ ile sol arasındaki fark çok daha büyük. Üstelik ülke genel olarak zıt konumlara oldukça yatkın.

Franco rejimi sırasında, rejimin uluslararası alanda reddedilmesi nedeniyle İspanya'nın bu örgüte (ve diğer birçok örgüte) katılması yasaklandı. Bu yüzden, NATO konusu İspanya'da çok geç gündeme geldidiğer Batı ülkelerinde zaten varsayıldığından daha fazlasıydı. Zamanı geldiğinde, 1977 ile 1981 arasında, olası girişimiz sol tarafından UCD hükümetlerine saldırmak için kullanıldıİspanya'yı kulübe dahil etme arzusunu (sanki utançla, çekingen bir şekilde) ifade eden.

Sadece sol, “NATO”dan her zaman olumsuz bir tonda bahsetti. Hak lehteydi, ama çok az. CKamuoyu mücadelesini kaybettiklerinin bilincinde olduklarından, katılım teklifinde bulunacak cesareti hiçbir zaman toplayamadılar. Ancak 23-F (1981) darbe girişimi gerçekleştiğinde Başkan Calvo Sotelo, ordunun yenilenen korkusundan yararlanarak bizi ordunun “demokratikleşmesine” izin verebilecek bir yapıya girmeye zorlamak için adım attı. manevraları, tutumları ve çalışma yöntemlerini diğer Avrupa ordularından “yoldaşlarla” paylaşmak. Nihayet, İspanya Aralık 1981'de katıldı.

Ancak kamuoyu (soldakiler mahkûmiyetten dolayı ve belli bir sağdakiler de zorunlu tecrit yıllarına duyulan kırgınlıktan dolayı) çoğunlukla o askeri kulübe üyeliğimize karşı olmaya devam etti. Sosyalist Parti bu durumdan yararlandıve lideri Felipe González, 1982 seçimleri programında bir toplantı yapılacağına söz vermişti. “Çıkış için” referandum organizasyonun.

1982 seçimleri kazanıldıktan sonra referandum yapıldı Ertelendi. PSOE hükümeti üyeliğin getirdiği bazı avantajların farkına vardı ve eski slogan "NATO, başlangıçta hayır" daha incelikli hale geldi, ta ki kötü dillere göre bir başka slogana yol açana kadar: "NATO, başlangıçta ikisi de değil. ” ”.

Sorun, referandum yapılması konusunda kesin bir kararlılığın olması ve verilen sözün tutulmasının gerekmesiydi. Taahhüt nihayet neredeyse yasama meclisinin sonunda yerine getirildi. Hükümet başkanı devrildikampanyada neredeyse tek başına “evet” lehine. Hakkı Popüler İttifak alışılmadık bir jestle şunu seçti: çekimserlik.

PSOE posterleri. 1981 ve 1985.

Bu durum kamuoyunda tartışılan bir konuyu tartışmaya dönüştürdü. Hükümet başkanının şahsına yönelik plebisit.

Hareketin ustaca olduğu ortaya çıktı: sağcılar Daha fazla gerici oylamaya gitmeme emrine uydu, ancak pek çok gerici daha büyük bir iyilik olduğunu düşündükleri şeyi korumak için gitti ve Neredeyse oybirliğiyle kalıcılık lehine oy kullandılar. Solcularkendi kanaatlerine kulak verip "hayır" oyu verenler ile "hayır" oyu verenler arasında bölünmüştü. Yutkundular ve bir lideri yalnız bırakmamaya karar verdiler ki bu hala tartışılmazdı.

González “İttifak”a evet cevabını almayı başardı (nüanslarla, çekincelerle, “askeri yapıya” entegrasyon olmadan) kazanacak on üç puan farkla “hayır”a çıktı.

Halk çoğunlukla NATO'ya karşı olmaya devam etti, ancak liderin kişiliği galip geldi. İçeriden devam ediyoruz.

Daha sonra Soğuk Savaş bloklarının dağılması (1945-1991) şu anlama geldi: İspanyol nüfusu yavaş yavaş bu konuyu görmezden geliyorve bu askeri örgütün reddi yumuşadı. Ama yine de bu konuda muhtemelen en şüpheci üye ülkeyiz. Sahip olan, korudu. Örneğin Polonya'nın bu kadar NATO yanlısı bir ülke olması, tarihiyle de açıklanıyor. Bu durum onun kendi geçmişine tepki olarak komünizm karşıtlığının-Rus karşıtlığının hakim olduğu son otuz yılıyla açıklanmaktadır.

Peki şimdi NATO'ya ne olacak?

Atlantik'in diğer tarafında, büyük müttefik (Birleşik Devletler) sorun çıkarıyor. Büyük problemler. Yukarıdaki çubuklu grafiğe bakalım: orada, Amerika'da, NATO'ya en çok karşı olanlar muhafazakarlar. “sol” ise dünyadaki en Atlantik yanlısı. Bu nasıl mümkün olaiblir? Bunun için:

Kaynak: Bloomberg @politibot aracılığıyla

Avrupalı ​​müttefikler (özellikle en Batılı olanlar, Rusya ile daha az sınırı olanlar, daha fazla anti-militarist nüfusa sahip olanlar) Askeri konulara yetecek kadar harcama yapmak için örgütü “bahane” olarak kullandık. İspanya gibi bazı durumlarda veriler apaçıktır. bazıları içeride ABD bir süredir Batı'yı neredeyse tek başına savunmanın kendi sorumluluğu olduğundan yakınıyor. (“İngiliz dostu” hariç). Şüphesiz abartıyorlar ama şikâyetlerinde doğruluk payı var. Başkan Trump gökyüzüne bağırıyorKendi ülkesinden diğerlerinden daha fazla çaba istemenin makul olabileceği paranın yanı sıra başka nedenlerin de olduğunu hesaba katmadan kendini beğenmiş tavrını sergiliyor.

Dünkü NATO toplantısında yaşananlar bu yüzden yaşandı ve bazıları ön sıralarda yer alma hakkına sahip olduklarını düşünüyor.

Yani Trump'ın bazı jestlerinin bir açıklaması olabilir. Başka bir şey de onların haklılığıdır.