Katalonya ve lanet dil

Barselona saldırılarına yetkililerin tepkisi oldukça iyiydi. Her ne kadar bazı tuhaflıklar ve közleri sardalyanın içine sokma girişimleri olsa da, genel olarak politikacılar göreve hazırdılar, hatta nereden geldiklerinde o kadar da şanslı olmayan açıklamaları görmezden geldiler. düşmanlar. O Uygun bir üslupla yönetimler arasında işbirliğini dayattı. Elbette bu tür olaylar her zaman hesapları açıkta bırakıyor ama genel olarak sitemlerin unutulması ya da en azından durum normalleşene kadar ertelenmesi takdirle karşılanıyor.

Sosyal ağlar bambaşka bir şey. Saldırıların hemen ardından orada tüm kötülükleriyle birlikte nefret ortaya çıktı. Suçlamalar ve suçlamalar (olup bitenlerin onda biri bile bilinmezken) hızla norm haline geldi. Çok sayıda kamikaz hemen rakiplerine odaklandı ve her biri kendi bayrağını ve her şeyden önce dilini, kendi takdirine göre fırlatma silahı olarak kullandı. Piçler.

Bu toplumun bugünkü durumuna ilişkin korkunç bir metafor olarak, basın tweeter'ların başlattığı planın aynısını neredeyse anında sadık bir şekilde takip etti. Hedef alınan gazeteciler, ne olduğunu gerçekten anlamadan önce, önce Twitter'da ve daha sonra makalelerde zaten öfkelerini kusuyor ve istedikleri gibi nefret kusuyordu. Birlikte yaşamanın büyük katkıları şüphesiz; Onlara teşekkür etmemiz gerekecek.

Saldırıdan beş gün sonra artık kartopu durdurulamıyor. Başlangıçtaki tüm büyüklük, bölünme denizinde seyreltilir ve hiçbir şey kurtarılamaz: Hata her zaman diğerindedir, hiç şüphe yok ve ondan bir parça almak için onu ovalamanız gerekir.

Tarlaları ekenlerin başlangıçta her iki tarafta da azınlık olması önemli değil. Sonunda toplum, eğer konuşmacıları varsa, radikallerin konuşmalarına inanır çünkü onların konuşmaları daha basittir ve nüansları düşünmek ve takdir etmek gibi can sıkıcı bir kötü alışkanlıktan kurtarır.

Bölünmenin tetikleyicisi bir kez daha dil oldu. Gururumuz olması gereken ve titizlikle saygı duyulan bir mirasın parçası olan dil çeşitliliği, on beş yıldır sayıları giderek artan köktendincilerin ana teşviki olmuştur. Barbarlar ve onların muhalifleri farkında olmadan aynı argümanı kullanıyorlar çünkü her ikisi de bir ülkenin nasıl olması gerektiğine dair kendi tek dilli vizyonlarını empoze etmeye çalışıyorlar. Senin kahrolası ülken.

Mossos'un Katalanca iki bin kez retweetlenen bir tweet'i, İspanyolca ve üç bin kez retweetlenen aynı tweet'in ağlarda bir öncekiyle bir arada var olduğunu tamamen görmezden gelecek olan Kastilyalı kökten dincilerin haklı öfkesinin hedefi olabilir . Puigdemont medyada Katalanca konuşarak, İspanyolcaya en ufak bir göndermeyi göz ardı ederek (ki bu kabul edilebilir olabilir) görünecek, ancak İspanya diye bir şeyin varlığına dair en küçük bir göndermeyi bile unutacak ve bu da onu konuşmasında tuhaf sapmalar yapmaya zorlayacak. kendi cemaatinde kimseyi skandallaştırmadı.

Bunun gibi birkaç küçük kötülüğün ardından ağlar, nefret denilen kartopunu hemen oluşturdular ve onu büyütmek için sevinçle yola çıktılar:

Birkaç dakika sonra hepsi kontrolden çıkmışlardı, direklerden bahsediyorlardı, Barselona belediye başkanı PP'den olsaydı, onları dikmediği için onu çarmıha gereceklerini söylüyorlardı; ve muhaliflerin terörle mücadele konularında mossos'a belirli yetkilerden yoksun bırakıldığından bahsetmesi, her şeyin suçlusunun İspanyol faşist hükümeti olduğunu gösteriyor; ve diğerleri, cihatçıların tüm başlangıç ve varış noktalarının uygun şekilde detaylandırıldığı, Katalonya haritasının haberde olduğu, böylece her şeyin kökeninin Katalonya'da olduğunu, yalnızca Katalonya'da olduğunu, Katalonya'dan başka bir şey olmadığını gösteriyor; ve üniter gösterilerde belirli otoritelerin boykot edilmesiyle dışarıdan gelenler; ve sonra diğer her şey ve her şeyden önce kusturucu bir çapraz ateşte kalıcı, sürekli dilsel suçlama.

#Well_well_you_go_to_fry_asparagus

Barselona vatandaşları, artan bu yükselişe rağmen hâlâ nezaket örneği veriyor ve daha iyi bir fırsata nasıl layık olunacağını biliyor. Politikacılarımız (bazen) ve basınımız (çok kez) utanmalı. Ama bunu yapmayacaklar: Aynaya bir an bile bakmadan leş yemeye devam edecekler, sadece önlerindeki akbabalara akbaba demeye devam edecekler.

Birlikte yaşama, gerekçeli diyalog ve olup bitenlerin ayrıntılı değerlendirmesi kurul dışındadır, çünkü önemli olan tek şey suçu başkalarına atmaktır ve kamuoyunun her bir kişiyi ilgilendiren kısmı bu konuşmayı satın alır.

Bir noktada, tüm bu nefret saçmalıklarını kızartmaya gönderecek normal insanların, sloganlarla o kadar politize olmayan veya bu kadar aptallaştırılmayan insanların sivil bir isyanı olmalı. Ve yalnızca pasiflikle değil, aktif oylamayla da. Farklı bir oy, belki de bugün destek verecek siyasi parti bile bulamıyor.

Yirmi beş ya da otuz yıl önce, harika, diyaloğa açık ve cömert bir ülke inşa etme fırsatına sahip olduğumuz bir dönem vardı. Dünyadaki (birkaç) diğerleri gibi bir ülke. Çoğulluğun örneğini vermiş uygar bir ülke. Ama o an artık geride kalmıştı. Bunun yerine, kendi sorumluluğumuz nedeniyle, artık bir kızgınlık ve güvensizlik karmaşası içinde yaşıyoruz; ne kadar kibir sergilerse sergilesin, kimsenin gerçekten nasıl çıkacağımızı bilmediği gerçek bir ateş kutusu. Bütün bunların sorumlularının belli adları ve soyadları var. En sevdiği faaliyet, kırgınlıklar yaratmak, ayrıntıları büyütmek ve onlardan siyasi kazanç elde etmektir. Suçluyorlar ve şeytanlaştırıyorlar, nefretlerini paketliyorlar ve sonra bunu tweetler halinde, makaleler halinde, geniş kitlelerle toplantılar şeklinde satıyorlar.

Bu şekilde devam edecekler. Ve siz okuyucu, bu konuşmaları satın almaya devam edeceksiniz. Yani siz de sorumlusunuz. Hepimiz.