Medyada terörün aşırı ağırlığı

Bugün Manchester'daki saldırılar vesilesiyle, aynı web sitesinde iki ay önce yayınladığımız girişi Londra'daki saldırıdan sonra kurtardık.

İlk olarak 23 Mart 2017'de yayınlandı:

Yıllarca İspanya'da yaşadık. ETA'nın 80'lerde ve 90'larda gerçekleştirdiği her saldırı, her yeni barbarca eylem medya tarafından yayıldı, büyütüldü. Ve sadece kamuoyuna duyurulduğu gerçeği, teröristleri bir sonraki vahşeti işlemeye teşvik etti.

Öyle ki, terörist grup daha fazla mevcudiyet, daha fazla etki arayışına girdi ve medyada en fazla yer alacak şekilde öldürmeye çalıştı. Adlarını hala hatırladığımız (Hipercor) veya daha fazla zulüm dozunu ön plana çıkaran (Ortega Lara, Miguel Ángel Blanco) en kanlı saldırılar böyle gerçekleşti.

Aradan geçen yıllar, unutulma kisvesi altında katledilen yüzlerce kişiyi kapsıyor ama birkaç tanesini, tam da yukarıda saydıklarımızı hâlâ anımsatan şey, tam da onların medyadaki etkisi. Farklı bir şeyleri vardı: Simgeleri unutmalarını imkansız kılan bir farklılık getirdiler.

Bugün başka bir terör türüyle karşı karşıyayız. Kendini feda etmeye istekli, dini temelli bir terör ve bu onu özünde daha da tehlikeli kılıyor. Ama her şeyden önce, medyanın her zamankinden daha fazla, daha dolaysız ve aynı zamanda sansasyonelliğe daha yatkın olduğu bir toplumda, öğrenilen dersle doğmuş bir terör.

Diğer terörizm biçimlerinden farklı olarak cihatçı, XNUMX. yüzyılda Avrupa terörizminde olduğu gibi, kendi barbarlığı tarafından yutuluncaya kadar tereddütle başlamadı ve ardından şiddetin dozunu kademeli olarak artırmadı. Bilakis bugün yaşadığımız terör bir, iki, üç değil, iki bin, iki yüz, elli kişiyi bir anda öldürmesiyle başladı. Bir sonraki saldırı korkusuna değil, geçmiş saldırıların hatırasına dayanan yeni bir korku biçimini kullanan bir terörizm biçimidir.

Nesnel olarak, kapsamları öncekilerden çok daha az olduğunda, en son saldırıların medyada neden bu kadar çok yer aldığını açıklamanın tek yolu budur. Cihatçılar, operasyonlarının ilk yıllarında bu işi bir kez yaptılar ve şimdi, şu an için, gelirleriyle geçinmekle sınırlılar, bu nedenle, gerçek suç örgütüyle neredeyse hiçbir bağlantısı olmayan izole edilmiş delilerin tek başına yaptıkları onlara yetiyor. , alevi canlı tutmak için. Barbarlıklarının devamı barbarlar için hiç bu kadar ucuz olmamıştı: medya ve Batı kamuoyunda yaratılan iklim, bunu onlara her gün bir tepsi içinde sunuyor.

IRAS ve ETAS'ın, Kızıl Tugaylar'ın ve Baader-Meinhof'un, küçük yerel üreme alanlarından doğan teröristlerin eski günlerinde, eylemlerinin kamuoyuna açıklanıp duyurulmayacağı konusunda zaten pek çok tartışma vardı.

Bugün bu tartışma her zamankinden daha zamanında. Dün münferit bir adam, şiddet yanlısı ama eyleminin meyvelerini toplayacak kişilerle pek akrabalığı yok, Londra'da üç kişiyi öldürdü. Olay, gerçek boyutu göz önüne alındığında gerçekten orantısız bir varlık ve toplumsal ilgi gördü. Birkaç yıl önce, birkaç Avrupa ülkesi, çok fazla yaygara koparmadan ve hatta bazen durumlarını kamuoyuna açıkladıkları için vicdan azabı duyarak sürekli ve çok daha kötü darbelere katlandılar. Bugün, tek amacı (ipleri uzaktan çekenler tarafından) tam da bizi terör içinde değil, nefret içinde yaşatmak olan saldırıları neden bu kadar çok ve bu kadar kötü bir şekilde büyüttüğümüze dair tartışma ortadan kalkmış görünüyor. .

Tartışmayı açmalıyız, çünkü sorun bu. Bu haberi ya da buna benzer bir şeyi yayarken otosansürün gerekliliğini tartışmayacağız. Ağlar ve gayri resmi iletişim araçlarıyla dolu günümüz gibi bir dünyada, halkın "viral" olarak gördüğü şeyden kaçmanın hiçbir yolu yok. Dünyadaki tüm televizyonlar onu susturmakta ısrar etse de, saldırılar olmaya devam edecek ve insanlar onlara internette büyük bir varlık göstermeye devam edecek. Elimizde yok.

Ancak terörün yayılmasını önlemek için değil, nefretin sonuçlarından kendimizi korumak için tartışmayı açmalıyız. Çünkü teröristlerin, isimlerine rağmen terör savaşını kaybettiklerini bildiklerini dikkate almalıyız. Ona rağmen gezmeye devam edeceğiz. Batı'nın içinde, onun varlığının tehdidine kapılmadan, hareket halindeyken yaşamaya devam edeceğiz. Hiç kimse Londra, Berlin veya New York'a yaptığı bir geziyi, saldırı gerçekleştikten hemen sonra iki veya üç gün geçtikten sonra, yeni meydana geldi diye iptal etmez. Terör yoktur ve olmayacaktır.

Ama öte yandan, dün Londra'da yaşanan olaylarla ilgili haberlerin tekrarı, terör yaratmadığı için, nefret, ayrımcılık ve dışlama üretiyor. Ve tam olarak bununla ilgili. Avrupa ve Kuzey Amerika'da belirli partilerin ve belirli söylemlerin büyümesi tesadüf değil. Bu nefret, cihatçı terörizmin başarılı mirasıdır. IŞİD herifleri, teröristlerden çok, savunduklarını iddia ettikleri halklara karşı kin besliyorlar. Bu artan kızgınlık, Müslüman dünya ile insanlığın geri kalanı arasındaki uçurumu körüklüyor. Köktendincilerin büyük zaferi de buradadır, çünkü Müslümanlar ile geri kalanlar arasındaki bu ayrılık, onların kendi varoluşlarına anlam katan ve onları mevzilerinde güçlü kılan şeydir.

Ve şu anda bunun olmasını engelleyemesek de en azından bunun farkında olmalı ve düşmana bu kadar çok mühimmat vermemeliyiz.