Vaia, señor Sánchez

Moitos criamos cun PSOE hexemónico. O partido podía gañar ou perder eleccións (generalmente gañalas) pero o seu obxectivo foi sempre o goberno de España e nunca saíu da órbita de 130-200 deputados. Foi así e así parecía que sempre sería.

Porén, hai sete meses, o PSOE obtivo 90 deputados e apenas mantivo o segundo posto entre os partidos españois. Foi algo sen precedentes, catastrófico, pero non pasou nada. Despois, hai un mes, acadou 85, a súa vantaxe en escanos ante o terceiro reduciuse aínda un pouco máis, e a distancia fronte aos primeiros alcanzou niveis nunca vistos.

A valoración dos resultados electorais baséase sempre na súa intersección coas expectativas recentes. E como as expectativas para o PSOE eran, para as eleccións do 26-J, aínda peores que o resultado electoral final, o fracaso doutros quitoulle á mente dos socialistas o seu propio desastre monumental.

Pero os datos son datos. Non hai onde esconderse nin forma de enganarse. Pedro Sánchez levou ao PSOE aos dous peores resultados da súa historia, con diferenza. Deixou atrás como nunca o seu partido, indefenso ante a solidez do Partido Popular. Sánchez converteu o PSOE nun partido indefenso, perdido en pequeñísimas batallas pola hexemonía... de esquerdas. Quen te viu e quen te ve, Partido Socialista, conformándose coa loita polo papel de segundo.

Agora o PSOE debe escoller entre facilitar a investidura de Rajoy, facer un novo paripé negociador ou forzar terceiras eleccións. Ninguén sabe, hoxe, que carallo fará Sánchez, e esa mesma incoherencia é a maior proba do seu fracaso. Pero se acaba cedendo ante Rajoy ou fai que se celebren as terceiras eleccións, non tería ningún papel que xogar, nin como líder da oposición nin como candidato á presidencia do Goberno nunhas novas eleccións.

Hai un Congreso Federal pendente, que nunca se celebra porque o partido está sempre no pé equivocado, agardando o milagre que nunca chega, o goberno ao que nunca se accede, a decisión máxica que limpa a néboa...

Pero basta de distraccións: non poden esperar máis. Teñen que buscar con urxencia un substituto e terían que estar en condicións de poñelo en marcha ao público cando comece o novo curso, é dicir, moi pronto.

Farano? Como? Onde deberían mirar?

O PSOE está nunha situación de emerxencia, e ten que recoñecelo de urxencia. Se está mal, o partido afondará na inoperancia na que leva tempo sumida. Ademais, hai unha novidade: hai un substituto no panorama político que precisamente está á espera de que o PSOE cometa un último erro, disposto a suplantalo: chámase Podemos. Podemos só poderá conseguilo se os socialistas lle despexan o camiño. E Sánchez é o gran apostador.

Así, o PSOE debe apostar por un valor seguro. Non pode permitirse experimentos. Hai que escoller un candidato coñecido (se fagan eleccións antes de fin de ano ou non, non hai tempo para que un novato adquira experiencia e acabe impactando na opinión pública). O novo líder debe achegar un fondo de votos sólido e consolidado que garanta ao PSOE que non perderá desde o principio un terreo duns catro millóns de votos. Dito isto, o candidato debería sumar algún valor engadido adicional dos que, hoxe en día, poden mobilizar a unha parte do electorado, por pequeno que sexa: un reclamo que engancha a uns sen espantar a outros. O candidato, por exemplo, podería ter unha discapacidade, ou ser muller, ou ter acento sureño, ademais de ter unha carreira política xa en marcha. Por suposto, non se pode superar os cincuenta anos (preferentemente, debe ser menor de corenta). Cantas máis características coma estas, que hoxe en día poidan ser moi valoradas socialmente, que aporten un plus, mellor: o candidato debe combinar o suavemente novidoso co consistente.

Esa persoa existe e realmente só hai unha. Que a Susana Díaz non lle guste certos sectores, refinados ou exquisitos, é algo máis ao seu favor. O feito de repugnar ao corazón máis esquerda de España, personificado agora pola metade do electorado de Podemos, tamén é repugnante. A teima do PSOE por Podemos case lle custa a súa propia supervivencia, e por iso chegou o momento de que o partido se centre en si mesmo e nos seus propios valores, guste ou non aos que o rodean. Só así poderá recuperar terreo. Daquela, cunha alforxa outra vez chea de sete ou oito millóns de votantes, poderá negociar con terceiros dende a única posición desde a que sempre o fixo o PSOE: a hexemonía. Pero, mentres tanto, o Partido Socialista necesita un certo ensimismamento, retrocedendo na súa esencia, complementándoo con algunhas novidades que poden ser meramente cosméticas pero que resultarán atractivas para un elector medio non moi politizado nin interesado: un elector. que quere novidade pero non profundidade... Este votante esixe un novo líder facilmente recoñecible, un ton diferente e realista, un discurso claro, contundente, que regrese ao que foi o Partido Socialista e que deixe nun recuncho as suaves formas do propio Sánchez ata recuperalas despois. negociar, pero sempre desde unha posición de forza e superioridade.

O candidato que pode conseguir todo isto só ten un nome e todos sabemos cal é. Xa están tarde.