Pablo Iglesias: 2018 como muleta

Era necesario que nacese: houbo un clamor social, e o clamor materializouse nun partido político porque as persoas indicadas deron os pasos necesarios para conseguilo. Podemos naceu cando facía falta e triunfou polo mesmo motivo. Iso resume toda a historia da "festa" desde 2011 ata 2014.

Principios de 2015 Podemos era un partido con esperanzas reais de chegar ao goberno. Gozou de tanto ou máis apoio que o PP e o PSOE, e tamén foi un apoio mobilizado, novo e combativo. Iglesias liderou o primeiro partido en España, segundo as enquisas, durante uns meses.

Pero as cousas, a partir de entón, facíanse cada vez máis complicadas. Durante uns meses máis, aínda parecía que Podemos podía substituír ao PSOE como referente da esquerda. Pero o tempo pasou pronto, e Durante o verán de 2015, as expectativas desinflaron. Despois chegou o 20-D, onde os mozos de Iglesias estaban detrás dos socialistas, pero non entendían ben a mensaxe. Posteriormente a confluencia con Izquierda Unida serviu de señuelo útil para seguir inspirando, pero non emenda os problemas de fondo senón que os agrava. A última oportunidade, xa bastante desbordada, foi a de Iglesias durante o outono de 2016. Neses meses, no medio dunha brutal crise socialista, que levou ao PSOE á desorientación e á destitución de Pedro Sánchez, o PSOE ofreceu un dereito- imaxe de á que permitiu a Podemos adiantalo de novo, durante varios meses, aínda máis claramente que no pasado.

Pereira Entre setembro de 2016 e marzo de 2017, Podemos carecía de cintura e tiña moita división interna. Xusto cando puideron dar o broche de ouro aos socialistas ocupando o espazo que deixaron abandonado, o que fixeron foi darlles o tempo necesario para que se recuperasen, meténdose en apuros entre pablistas, errejonistas e anticapitalistas. Para rematar, para rematar o despropósito, triunfou en Podemos o sector que renunciou a ocupar os terreos da súa dereita que lle regalaron os socialistas. Podemos concentrouse no que era seu, nas súas pequenas cousas, en lugar de estar atento ao que a sociedade e a oportunidade lle demandaban. Tal torpeza estratéxica íalle custar caro uns meses despois.

Así, os socialistas gañaron tempo, e co paso dos meses, loxicamente, as expectativas foron recuperando polo cansazo do electorado. O campo centro-esquerda permaneceu abandonado á espera de que alguén o fixese cargo. E alí estabamos cando, xa en 2017, O regreso de Pedro Sánchez permitiu unha brillante recuperación dos socialistas, que ocuparon con calma ante a opinión pública o espazo que lles quedaba libre e algo máis: pasaron á ofensiva. Grazas ao extra de lexitimidade coa que regresou Sánchez, vencendo "os dereitistas" do seu partido, pasou a invadir, con calma e sen resistencia dos seus ocupantes, zonas da esquerda que Podemos cría definitivamente conquistadas.

Non hai maior torpeza por parte de Pablo Iglesias e da súa xente.

Chegamos ao segundo semestre de 2017 e xa está todo decidido. Non hai sorpresas nin a haberá. O PSOE está e estará para para sempre, polo menos, o segundo partido de España. Para volver ser primeiro só hai que sentarse a esperar o desastre do PP, que é algo (o desastre do primeiro) que sempre acaba chegando. Entón os socialistas xa non miran á súa esquerda con medo pero con cariño: aí está a súa muleta, discreta, case inofensiva, á que poden agarrarse cando o precisan para chegar á Moncloa.

E onde está Podemos entón?

A súa parroquia máis militante segue contenta, aferrada a proclamas e consignas revolucionarias, pero iso non é suficiente para asaltar o ceo. Os que gañan as eleccións non son os militantes convencidos, senón os votantes anónimos, e aqueles sempre resultan menos impetuosos e, sobre todo, menos radicais. Precisamente o elemento que sempre reuniu aos votantes arredor de Podemos foi a ilusión. A esperanza dun cambio real, de acabar cun estado de cousas intolerable no noso país. A capacidade de manter esa ilusión directa e xenuína é o que sempre distinguiu a Podemos de Ciudadanos, e o que deu maior peso electoral aos de Iglesias que aos de Rivera.

Pero que ilusión, que “alegría” se lle pode transmitir a un país cando só se aspira a ser o segundo partido da esquerda? Que cambio auténtico se pode ofrecer cando só pasa por acabar apoiando un goberno liderado por outros?

O paradoxo no que se ve implicado o partido de Iglesias é que a súa negativa a ocupar o espazo ideolóxico que o PSOE deixou libre en 2016 obriga, agora, a entregarse a el.

A polarización, a concentración do voto, que en anteriores comicios puidera favorecer a el (e ao PP), favorecerá agora claramente ao PSOE. Por iso Iglesias ten tanta présa de súpeto por forzar a presentación dunha moción de censura por parte do PSOE, porque necesita recuperar un protagonismo que vai perdendo a chorros. Se a situación non cambia e continúa como nos últimos meses, nun par de anos acabaríamos cunhas eleccións xerais sobre a mesa nas que Podemos podería perder boa parte do seu electorado, porque o voto útil se concentrará sen dúbida. no PSOE, coa única finalidade de expulsar ao PP do goberno.

A única situación que podería darlle aire a Iglesias é a superada chegar ao goberno central canto antes, tendo algúns ministerios con presenza nos medios. Os riscos desta estratexia, non obstante, tamén son claros. A decisión tomada en Castela A Mancha de apoiar o goberno do PSOE, que hai un ano se podía negociar desde unha posición de forza, agora é interpretada por algúns polo que é: como a confirmación do papel subordinado que xa asume Podemos fronte ao PSOE.

Case O único punto forte que lle queda a Podemos é o poder municipal. E nin sequera isto é seguro, porque nin en Madrid nin en Barcelona, ​​os seus bastións relevantes, exercen o poder eles mesmos, senón a través de alcaldes próximos que poden acabar dándolles as costas en calquera momento se hai desacordos.

Agora a As igrexas só poden loitar por manter unha certa visibilidade social que lle permite conservar o entusiasmo dos seus moitos votantes, para non quedar reducido á insignificancia que sempre tivo en España a esquerda allea ao PSOE. Fará falta moitos golpes de sorte improbables para logralo.

O desexo de chegar ao ceo, que é o que elevou a Podemos, é a que, cando se revela imposible, pode acabar afundíndoo. Íñigo sábeo moi ben.